
مهرشاد ایمانی در نامهنیوز نوشت: سریال گاندو پخش شد تا به زعم کارگردان، نویسنده و عوامل فیلم چهره اقتدار امنیتی ایران به بهترین شکل نشان داده شود اما نهتنها این مهم محقق نشد بلکه بسیاری از مسئولان دولت، بخشی از مردم و بسیاری از تحلیلگران سیاسی گاندو را یک فیلم ضد امنیت ملی دانستند که قصدی جز تخریب تیم دیپلماسی ایران نداشته است؛ این برداشت مورد توافق است و اگر کارگردان این سریال صدها بار این موضوع را تکذیب کند بازهم از محتوای ضدملی گاندو نمیکاهد.
سریال گاندو با محوریت داستان جیسون رضائیان، یکی از متهمان جاسوسی که در سال94 به جاسوسی از طریق جمعآوری تصمیمات کشور در خصوص مسائل سیاست داخلی و خارجی و قراردادن آن در اختیار افراد غیر صالح متهم شد، واکنشهای متعددی را به همراه داشت. این سریال ادعا میکند که وزارت امور خارجه در آزادی رضائیان نقش موثر داشته است که چنین ادعایی چندی پیش با مخالفت عباس موسوی، سخنگوی این وزارتخانه روبهرو شد.
سریال گاندو در خلال این بحث به نوع رویکرد مسئولان وزارت خارجه میپردازد و آنها را افرادی سست، زبون و بیاراده معرفی میکند و کار را تا جایی پیش میبرد که حتی محمدجواد ظریف را هم در امان نمیگذارد و طوری القاء میکند که گویی ظریف شیفته بیاراده دول غربی است. البته چنین دیدگاهی فقط مربوط به سازندگان این سریال نیست بلکه در تمام این سالها هجمههایی که به حسن روحانی، جواد ظریف و تیم دیپلماسی دولت وارد شده است حکایت از آن دارد که تفکری بنای برچیدن عنصر مذاکره را دارد همانطور که حتی پس از امضای برجام همان تفکر با اصرار بر این نکته که مواضع ایران در هیچ سطحی نسبت به گذشته تغییر نکرده است، زمینه عهدشکنی آمریکا را فراهم کرد؛ برای مثال به یاد داریم که بعد از استعفای ظریف کدام یک از نمایندگان مجلس در محل قانونگذاری کشور شیرینی پخش کرد یا کدام روزنامه محافظهکار وزیر خارجه مملکت را خائن دانست؛ از اینرو ادامه چنین سلسلهای در سریالی به نام گاندو چندان عجیب نیست زیرا همانهایی که تصور میکنند معیار انقلابیبودن خودشان هستند و هر اقدامی خلاف نظر آنها یعنی خروج از ارزشهای انقلابی اکنون با استفاده از تربیون صداوسیما بر کلیت دستگاه دیپلماسی تاختهاند.