در اوايل قرن جارى توالت ها و سرويسهاى عمومى اينگونه نبود . كسانى كه بيش از ٦٠ سال دارند بخوبى بخاطر مى آورند كه معمولا همه حياطى بزرگ داشتند و در انتهاى حياط يك چهار گوشه گلى و بعدها آجرى درست كرده بودند كه محيط كوچك آن بسيار بدبو وغير بهداشتى و معمولا تاريك بود و بچه ها براى ورود به آن وحشت داشتند و اشهد خود را مى گفتند چرا كه يك سوراخ بسيار پهن و عميق و لوزى شكل در وسط آن وجود داشت كه حتي اگر پاى افراد بالغ مى لغزيد و در ان مى افتادند بيرون آمدن از آن بدون جراحت و زخمى و آلوده شدن امكان پذير نبود . بهر حال بعضى مواقع سوراخ اين توالت كه به چاهى در زير زمين متصل بود بدلايلى بند مى آمد و براى باز كردن آن چوب بلندى را در كنار توالت گذارده بودند كه شخص “خاطى” بايد چوب را بر ميداشت و سعى مى كرد كه با ضربه زدن به آن سوراخ ، مسير را باز نمايد و البته گاهى مواقع آدمهاى ناشى و يا بچه ها چوب از دستشان مى افتاد و فراموش مى كردند كه كدام طرف اين چوب تميز و طرف ديگر آلوده است و با استفاده كردن از طرف تميز در سوراخ ، هر دو طرف چوب و دست طرف نيز آلوده مى شد و اين چوب را اصطلاحا “دو سر طلا ” مى گفتند كه هيچكس نميتوانست آنرا از هيچ طرفى بدست بگيرد .
جمهورى اسلامى در بدو تاسيس خود در اوايل سال ١٣٥٨ در يك هرج و مرج و سردر گمى و بلاتكليفى بسر مى برد . از يك طرف در هر محله كميته اى “انقلابى” درست شده بود كه معمولا كنترل آن در دست يك لومپن و لات از خدا بيخبر بود و دولت موقت هيچ نظارت و كنترلى روى آنها نداشت و از طرف ديگر ارتش شاهنشاهى با اينكه بسيارى از سران خود را از دست داده بود اما هنوز يك تهديد بالقوه براى آخوندها محسوب مى شد و هر آن امكان داشت كه يك پادگان با شورش خود حداقل كنترل آن منطقه را بدست بگيرد ، بهمين دليل آخوندهاى مرتجع و ملى مذهبيهاى وابسته و تازه بدوران رسيده بر آن شدند كه نيروئى نظامى و معتقد بخود را پايه ريزى نمايند تا هم از شّر ارتش در امان باشند و هم نيروى مسلّحى از جوانان مذهبى و متمايل بخودشان در جهت پياده كردن اميال شيطانى در اختيار داشته باشد . پيامد اين نياز ملايان آن بود كه “روشنفكرانى مذهبى ” مانند محسن سازگارا طرح اوليه سازمانى بنام سپاه پاسداران انقلاب اسلامى تهيه و آنرا پياده نمودند .
سپاه در ابتدا از جوانانى مومن و معتقد به اسلام و انقلاب بوجود آمد و بزودى تبديل به يك نيروى نظامى منسجم شد كه دقيقا اميال آخوندهاى مرتجع را پيش مى برد اما شروع جنگ همه چيز را تغيير داد و با شروع تحريمهاى سخت و همچنين شرايط جنگى ، سپاه بر آن شد تا مايحتاج نيروهاى خويش را بطور مستقل تهيه نمايد و بهمين دليل وارد معاملات و داد و ستد و واردات و صادرات و ساختن اسكله اختصاصى و ……. شد وپيامد اين عمل آن بود كه بتدريج نبض اقتصاد و ساخت و ساز و واردات و صادرات را بدست گرفت و بقول معروف خارج از فعاليت دولت هر كارى كه دلش مى خواست انجام ميداد و البته براى بدست آوردن چنين مقام و آزادى در عمل، وابستگى و سرسپردگى خود را به ملايان و منويات آنان بدفعات ثابت كرد .
ديرى نگذشت كه سپاه پاسداران انقلاب اسلامى تبديل به حاكم بلامنازع جامعه و قدرت اول سياسى و اقتصادى و نظامى گرديد و سپس با بوجود آوردن اطلاعات سپاه و زندان و دستگيرى و شكنجه و دادگاههاى فرمايشى عملا بعنوان بازوى سركوب حكومت نيز مورد استفاده قرار گرفت و يكانهاى ويژه در داخل و خارج از كشور مانند نيروهاى گشتاپو در زمان هيتلر ، وحشيگرى و دد منشى خود را در حذف فيزيكى مخالفين به نمايش گذاردند . پيامد تمام اين فعاليتهاى ضد مردمى و در خدمت ملايان آن بود كه سپاه پاسداران كه افراد آن بيشتر از طبقه مذهبى و معتقدبه جمهورى اسلامى و بقول خودشان “ولايتمدار ” بودند بزودى مورد تنفر و انزجار جامعه قرار گرفته و بكلّى از بطن جامعه و توده مردم جدا شدند . از طرف ديگر بخاطر همان اعتقادات مذهبى شديد سرانجام اكثريت بدنه سپاه آموختند كه عملا مورد سوء استفاده ملايان قرار گرفته و بر خلاف شرع و عرف و اعتقادات مذهبى خودشان ، بر ضد مردم و بنفع آخوند كار كرده اند ، بهمين دليل زمزمه مخالفت با دستورات اقا و ساير ملايان در سالهاى اخير و به كرّات ديده و شنيده شد . عملى كه منجر به حذف و بركنارى اكثر رهبران و سرداران سپاه در سالهاى گذشته بوده است بطورى كه ملايان ديگر به سپاه پاسداران اعتمادى ندارند و اين نيرو بر خلاف ارتش ، نه در بين مردم جائى دارد و نه ديگر ملايان مانند گذشته آنرا ببازى مى گيرند .
در همين چند روز گذشته ورود نيروهاى مزدور و شبه نظامى از مرزها بداخل ايران دقيقا نمايانگر همين مسئله كليدى است كه حكومت ديگر براى سركوب مردم بهيچ وجه اعتمادى به سپاه پاسداران نداردو حتى احتمال يك كودتاى نظامى از جانب آنان را ميدهد . امروز اين نيرو بدون حمايت ملايان و دولت و مردم دقيقا تبديل بهمان چوب دو سر طلا شده است . بهداد جاودان ٣١ فروردين ١٣٩٨